Istorijski podsetnik, nešto kao anamneza (istorija bolesti), kako je svetski policajac u prošlosti izazivao oružane sukobe i uzimao aktivno učešće u već postojećim.

Spisak sigurno nije kompletan ali i ovo je dovoljno.

O ekonomskim ratovima SAD možete pročitati u i svedočenju Džona Perkinsa.

1949. Amerika je aktivno učestvovala u Kineskom građanskom ratu na strani tada zvanične Republike Kine (danas  Tajvan) protiv komunista, koristeći čak i poražene japanske vojnike, ali neuspešno. Mao Ce-tung je pobedio a dotadašnja Vlada je prebegla na Tajvan i tamo oformila svoju Republiku Kinu.

U Grčkoj su 1946-1949, stali na stranu grčkih fašista koji su se borili za vlast sa komunistima (a koji su se za vreme Drugog svetskog rata hrabro borili protiv Nemaca). Komunisti su u početku bili jači ali zahvaljujući pomoći SAD borba je prerasla u pravi mali građanski rat koji je potrajao nekoliko godina ekonomski devastirajući zemlju. Na kraju su fašisti pobedili.

1950. SAD je politički i finansijski intervenisala u Italiji ne bi li sprečila da na predstojećim izborima pobede komunisti, i u narednih nekoliko decenija neprestano će sipati stotine milione dolara kako bi blokirala bauka koji kruži Evropom.

1950. Amerika se uključila u Korejski građanski rat kako bi sprečila da komunizam zavlada ovim poluostrvom, a nisu se libili čak ni da guraju kvislinge koji su sarađivali sa japanskim okupatorom za vreme Drugog svetskog rata. SAD su ovo učešće upakovale kao UN intervenciju ali 88% vojnika su bile njene.

1942-1953. na Filipinima su uradile istu stvar kao u Grčkoj, borili protiv levičarskog Huksa (Hukbalahap) čak i dok se Huks borio protiv Japanaca.
Kada su ih porazili instalirali su seriju marionetskih predsednika a sve je kulminiralo brutalnom diktaturom Ferdinanda Markosa.

1949-1953. godine pokušali su da zbace komunističku vladu u Albaniji, ali se fašisti i monarhisti, koje su obučavali na terenu nisu proslavili – svi su pohvatani.

1953. u Iranu godine zajedno su sa Britancima zbacili sa vlasti iranskog predsednika vlade Mohameda Mosadeka, izabranog od ogromne većine parlamenta, zbog kobne greške koju je napravio: hteo je da nacionalizuje britanske naftne kompanije koje su radile u njegovoj zemlji, koje su ujedno bile i jedine.
Puč je na vlast vratio šaha koji je otpočeo 25-godišnji period represije i diktature. Naftne kompanije su vraćene u strano vlasništvo i to po sledećem ključu: 40 odsto tržišta su držali Britanci, 40 odsto Amerikanci, 20 odsto ostali.

1954. u Gvatemali su Amerikanci su kada su zbacili legalno izabranog progresivnog političara Jakoba Arbenca i doveli do četiri decenije pakla u kome su vladali odredi smrti, tortura, masovne egzekucije, nestanci ljudi i nezamisliva okrutnost, sa ukupno 100.000 žrtava. Sve zato što je Arbenc nacionalizovao američku korporaciju “United Fruit Company” koja je bila izuzetno bliska američkoj političkoj eliti. To su opravdali objavom da je Gvatemala na ivici da bude preuzeta od strane Sovjeta. Glavni strah je međutim bio taj da će Gvatemala svojom socijalnom demokratijom postati primer drugim zemljama Latinske Amerike.

Sredinom ’50-ih godina dva puta su pokušali da zbace sa vlasti sirijsku vladu u Damasku, pa čak iskrcali i 14.000 vojnika u Libanu kako bi osigurali pobedu pro-zapadnog maronitskog političara Kamila Šamuna, uprkos pretnjama Nikite Hruščova da će u tom slučaju upotrebiti nuklearno oružje.

U Vijetnamu su još od početka pedesetih ignorisali sve molbe Ho Ći Mina da im pomogne da se oslobodi francuskih okova; umesto toga, stali su na stranu Francuza i na kraju i sami intervenisali. Dve decenije i nešto više od milion mrtvih kasnije, Amerika se povukla iz Vijetnama podvijenog repa. Prethodno se, ipak, postarala da razori zemlju. Ne daj bože da zli komunisti ne krenu od nule.

CIA je 1970. godine uspela da skine sa vlasti u Kambodži kralja Sinahuka, što je pet godine kasnije na vlast dovelo Crvene Kmere, maoističku komunističku partiju predvođenu Pol Potom, koja je za vreme svojih par godina na vlasti doslovno vratila zemlju u praistoriju i pobila milione ljudi. Zbacila ih je sa vlasti vijetnamska intervencija. Ironija je u tome što su Ameri nakon ovoga podržavali Pol Pota i Crvene Kmere, i vojno i diplomatski, dok su ovi decenijama još nastavljali borbu u džunglama Indokine.

Juna 1960. godine u Kongu je za prvog predsednika vlade nakon sticanja nezavisnosti od Belgije izabran gospodin Patris Lumumba, koji danas ima – posve zasluženo – ulicu u Beogradu, na Karaburmi.
Međutim, Belgija je i dalje imala ekonomski interes u bogatim rudnicima u provinciji Katangi, kao i ljudi iz okruženja tadašnjeg predsednika SAD Dvajta Ajzenhaurena, a Lumumba je tokom ceremonije Dana nezavisnosti, pred mnoštvom stranih diplomata, pozvao na ekonomsko oslobađanje svoje nacije, baš kao i političko, i prisetio se svih zločina belog kolonizatora prema njegovom narodu.
Očito, čovek je bio “komunista“. Očito, nesrećnik je bio osuđen na propast.
Jedanaest dana kasnije Katanga se otcepila, on je smenjem pod pritiskom Ajzenhauera, a zatim i ubijen (neki kažu da je skuvan i pojeden), a Kongo je ušao u decenije korumpirane diktature Mobutu Sese Seka.

1964. Brazil. Predsednik Žoao Gulart je bio kriv za uobičajene zločine: vodio je nezavisnu spoljnu politiku, održavao je diplomatske veze sa socijalističkim zemljama, protivio se sankcijama Kubi, donosio je zakone kojima je limitirao iznos profita koji multinacionalne korporacije mogu da iznesu iz zemlje, nacionalizovao je neke od njih, promovisao je ekonomske i društvene reforme… Robert Kenedi je posebno bio zabrinut zbog činjenice da je dozvoljavao “komunistima” da drže funkcije u vladinim agencijama.
A ipak, on nije bio radikal, već multimilioner i rimokatolik koji je između ostalog bio i filantrop, noseći Orden Device Marije oko vrata. Nije ga to spasilo. Zbačen je 1964. godine u vojnom udaru iza koga je stajala – a ko bi drugi – Amerika. Vašington je javno izjavio da je prava šteta što je zbačena demokratija u jednoj suverenoj zemlji ali hej, barem je spašena od komunizma. Narednih 15 godina Brazil će biti brutalna diktatura u kome neće biti parlamenta, u kome će biti zakonom zabranjeno kritikovanje predsednika, u kome će sindikati biti pod vladinom upravom, itd, a sve je to nazvano “moralnom rehabilitacijom Brazila”.

Istih godina u Dominikanskoj Republici gde je Huan Boš postao prvi demokratski izabrani predsednik. Isprva, primljen je u Vašingtonu na velika vrata i dobio je kraljevski tretman, kao čovek koji će stvorili primer u ovom delu svetu i alternativu Kastrovoj Kubi.
Počeo je tako što je pozvao na zemljišnu reformu, gradnju jeftinih kuća, umerenu nacionalizaciju preduzeća i strane investicije dok god ne eksploatišu njegovu zemlju na brutalan način. Bio je ozbiljan i što se tiče građanskih sloboda: komunisti neće biti proganjani sve dok ne krše zakon. Naravno da je morao da bude srušen. Ponovo, bio je to vojni udar. Kada je godinu i po dana kasnije izbio ustanak sa ciljem vraćanja Boša na vlast, Amerika je poslala 23.000 vojnika kako bi ga ugušila. Treba ih ceniti zbog vernosti demokratiji: kako se neko usuđuje da sruši legalno neizabranog generalštabnog diktatora?

Čak su i na Kubi uspeli: nikada nećemo znati kakvo je ovo ostrvo moglo da postane da su ga ostavili na miru, da ga nisu stavili pod sankcije, da nisu neprestano pokušavali da ubiju Kastra, da Kuba nije konstantno bila pod pretnjom invazije. Idealizam, vizija i talenat tog naroda je bio i jeste očit. Ali, nikada nećemo znati a to i jeste bio osnovni cilj.

1965. u Indoneziji je otpočela složena serija događaja koji su uključivali državni udar, kontra-udar, i možda čak i kontra-kontra-udar, sa američkim otiscima prisutnim na svakom koraku. Uglavnom, “komunista” Sukarno je zbačen sa vlasti a njegovo mesto je došao general Suharto. Odmah je otpočelo ubijanje komunista, komunističkih pristalica, onih koji su osumnjičeni da su komunisti i onih koji su osumnjičeni da su komunističke pristalice. Broj mrtvih je u narednim godinama narastao na pola miliona.
Kasnije se pokazalo da je američka ambasada dostavila vojsci spisak od nekih 5.000 imena, nakon čega su ti ljudi proganjani i ubijani a Amerikanci bi čekirali svakog novog mrtvog. Jedan američki diplomata je o tome rekao: “Mnogo smo pomogli vojsci. Oni su verovatno pobili mnogo ljudi, a ja verovatno imam dosta krvi na svojim rukama, ali nije sve tako crno. Dođe vreme kada morate da udarite snažno u odsudnom momentu”.

Čile. Salvador Aljende je verovatno bio ostvarenje najgoreg košmara Vašingtona u tom trenutku, pošto je jedina gora stvar od marksiste na vlasti – od naroda izabrani i neverovatno popularni marksista na vlasti. Pošto nisu uspeli da spreče da pobedi na izborima 1970. godine, a zaprepašćeni činjenicom da je pokrenuo niz reformi sa ciljem da Čilenci počnu da žive životom normalnih ljudi, organizovali su tri godine kasnije vojni udar koji je doveo do njegovog zbacivanja. Salvador Veliki je, dok su se vodile borbe oko predsedničke palate, održao poslednji govor naciji putem radija, govoreći o sebi u prošlom vremenu i izjavljujući da neće dozvoliti da bude propagandno oruđe izdajnika; odbio je da napusti zemlju. Izvršio je samoubistvo kalašnjikovim koji mu je poklonio Fidel Kastro.
Rezultat? Na hiljade mrtvih “neprijatelja čovečanstva”, njihovi leševi razbacani po ulicama, masovne egzekucije na fudbalskim stadionima, javna spaljivanja “pogrešne” literature, otvaranje sabirnih centara za mučenje i torturu… Ah, da, siromašni su se vratili tamo gde im je mesto a novac u džepove “pravednika”.

1967. ponovo Grčka, izvršen je novi vojni udar samo dva dana pre početka kampanje za parlamentarne izbore koji su, verovalo se, trebalo da vrate na vlast liberala Đorđa Papandreua. Vanredno stanje, policijski čas, cenzura, hapšenja, prebijanja, tortura… ubijanja. Ukupno osam hiljada njih u prvih mesec dana, a sve sa ciljem sprečavanja da “komunisti” preuzmu vlast. Pokvareni i subverzivni uticaji u grčkom životu su takođe trebalo da budu eliminisani, uključujući i smrtno opasne mini-suknje, dugačku kosu i stranu štampu; prisustvo na crkvenim liturgijama je za mlade postalo obavezno u narednih sedam godina. Ko je iza svega stajao? Pogađajte.

1975. godine podržalisu Indoneziju u njenoj nezakonitoj invaziji na Istočni Timor, koji je proglasio nezavisnost nakon što ga se odrekao Portugal. Amerika je, suprotno sopstvenim zakonima, snabdevala generala Suharta oružjem i ignorisala činjenicu da je okupaciona sila u narednih 15 godina ubila 200.000 ljudi od 600.000 koliko je tamo živelo.

1978. Nikaragva. Kada su sandinisti srušili diktatora Somozu godine bilo je jasno da Vašington neće sedeti skrštenih ruku i gledati kako se pomalja nova Kuba. Karter je pokušao da stvari reši diplomatskim i ekonomskim merama, ali je nakon njega došao Regan koji je govorio jedino jezikom sile. Osam dugih i teških godina narod se Nikaragve borio protiv američkih plaćenika, kontraša, i pokušavao da sačuva tekovine progresivnih društvenih i ekonomskim programa vlade, dok su “kontraši” palili škole i klinike, silovali, mučili, ubijali, bombardovali i šta sve ne radili. Regan ih je zvao “borcima za slobodu”. Pravi kauboj.

1980. El Salvador. Disidenti su pokušavali da rade u okviru sistema, ali je uz podršku SAD tamošnja vlada to učinila nemogućim, koristeći se izbornim krađama i ubijajući na stotine demonstranata i štrajkača. Zato su se progresivne snage 1980. godine digle na oružje, a američka vojska je pomagala vladinim snagama da uguši pobunu što je dovelo do toga da građanski rat potraje 12 godina. Bilo je i mrtvih sa njihove strane. Svakako, njihovih je dvadesetak žrtava bitnije od 75.000 nesrećnih El Salvadoraca.

1983. se slično se desilo i u Granadi, zemlji od samo stotinak hiljada stanovnika, gde su revolucionari u državnom udaru preuzeli vlast. Amerika je morala da reaguje i da izvrši invaziju. Naredne godine na “slobodnim” izborima pobedila je opcija koju je podržao Regan, vođena čovekom koji je potom zaveo diktaturu.

1986. sledeća meta je bila Libija zbog nezavisne i slobodarske politike Moamera el Gadafija. Amerikanci su oborili dva libijska aviona u njihovom sopstvenom vazdušnom prostoru, a potom i bombardovali ovu zemlju – po prvi put. U bombardovanju je stradala i Gadafijeva ćerka. Brojni pokušaji da se Gadafi likvidira tada nisu uspeli, a zemlji su uvedene i sankcije. Potom je lažno optužena da je organizovala rušenje Pan Amovog aviona; danas se ispostavlja da je to uradio Iran. Ili je sada samo Iran neprijatelj, pa se ovo oružje mora upotrebiti protiv njih? Izgleda da nikada nećemo znati. Ipak, ovo može da bude i nauk: ne verujte nikome ništa. Ni Gadafi nije bio svetac.

1989. godine dolazi do bombardovanja Paname, koja se drznula da se pod vođstvom Norijege (inače umešanog i u trgovinu drogom) otrgne od američkog stiska uvedenog otcepljivanjem regije od Kolumbije 1903. godine kako bi Amerikanci tada mogli da sagrade kanal koji danas povezuje Atlantik i Pacifik. Ovo je takođe bio i svojevrstan pritisak na Nikaragvu, za slučaj da tamošnji narod odluči da na zakazanim izborima ponovo izabere sandiniste.

Paralelno sa svim ovim, Amerikanci su svesrdno i finansijski i vojno pomagali mudžahedine u Avganistanu, između ostalog i Osamu bin Ladena, koji su se borili protiv Sovjeta. Na stranu to što su i Sovjeti jednako prekršili međunarodno pravo kao i Amerikanci ovom invazijom, barem su gradili škole i bolnice i doneli slobodu društvu kakvu ono nije videlo ni pre ni posle toga.

1990. dolazi prvi zalivski rat u Iraku, nakon što je Sadam Husein odlučio da okupira Kuvajt. O ovome ne treba trošiti reči, ali valja podsetiti da postoje snažne indicije da je američki ambasador dao zeleno svetlu Bagdadu da pokrene agresiju na drugu zemlju, samo da bi ga posle zbog toga bombardovao.

1993. dolazi do intervencije u Somaliji, u Mogadišu, koja se završava katastrofom: mrtve marince somalijski islamisti razvlače po prašnjavim ulicama.

1995. godine NATO i Amerika bombarduju srpske položaje u Bosni i Hercegovini ne bi li RS primorali da pristane na mir. Pred kraj rata, nekoliko dana pre operacije Oluja, avijacija NATO-a koristi anti-radarske rakete i uništava sve radarske sisteme RS da bi očistila put hrvatskim avionima.

1999. godine dolazi do bombardovanja Jugoslavije, ponovo, kao i sve ostalo, bez dozvole Ujedinjenih nacija, a pod parolom zaštite ljudskih prava. Nećemo trošiti mnogo reči o ovome, pošto naša javnost mahom zna sve. Zločine smo činili, činila ih je i druga strana, ali iskreno sumnjamo da smo zbog njih bombardovani.

2001. godine, odmah nakon terorističkih napada 11. septembra, počinje rat u Avganistanu koji praktično traje do dana današnjeg. Meta ovog rata nije vlada Avganistana, koja je i inače američka marioneta ali jesu svi ostali. Marinci su u svakom Avganistancu videli potencijalnog teroristu i bili su laki na obaraču.

2003. godine počinje drugi rat u Iraku, odnosno “Operacija iračka sloboda”. Sloboda je plaćena leševima stotina hiljada ljudi, islamizacijom i radikalizacijom društva, i potpunim haosom.
Formalno opravdanje za ovaj rat je postojanje sumnje da Irak poseduje hemijsko oružije za masovno uništenje, koje do kraja nikad nije ni pronađeno.

Od 2004. godine do danas traju napadi dronovima po Pakistanu, u kojima stradaju uglavnom civili, među njima i žene i deca.

2009. vlast u Avganistanu nasilno preuzimaju Talibani. Ova zemlja je do tog trenutka bila najveći svetski izvoznik opijuma a Talibani su tu proizvodnju spustili na nulu. Naravno SAD je intervenisala, „obrisala“ Talibane i Avganistan sad proizvodi više opijuma nego ikad.

2011. godine zajedno saFrancuskom SAD interveniše u Libiji što se okončava svrgavanjem Moamera Gadafija i njegovim brutalnim ubistvom. Danas je Libija zemlja ruševina, bez jasnog vođstva i budućnosti.

2011. američke Mornaričke Foke ubijaju Osamu bin Ladena u Pakistanu. Ne bismo da ulazimo u opravdanost ovog čina, niti da negiramo da je taj čovek bio veliki zločinac; ipak, moramo da ukažemo na lakoću sa kojom američki zvaničnici govore o likvidaciji nekoga ko nikada nije osuđen za zločine koji mu se stavljaju na teret, i to u stranoj državi bez njene dozvole i saglasnosti.

 

UPDATE:
pronašao sam detaljniji spisak koji je sastavio i objavio američki senator Daniel Patrick Moynihan…

US interventions taken for sole purpose of regime change since 1945:

• 1946 – Thailand (Pridi; conservative): success (Covert operation)
• 1946 – Argentina (Peron; military/cent…rist): failure (Subverted election)
• 1947 – France (communist): succ…ess (Subverted election)
• 1947 – Philippines (center-left): success (Subverted election)
• 1947 – Romania (Gheorghiu-Dej; stalinist): failure (Covert operation)
• 1948 – Italy (communist): success (Subverted election)
• 1948 – Colombia (Gaitan; populist/leftist): success (Subverted election)
• 1948 – Peru (Bustamante; left/centrist): success (Covert operation)
• 1949 – Syria (Kuwatli; neutralist/Pan-Arabist): success (Covert operation)
• 1949 – China (Mao; communist): failure (Covert operation)
• 1950 – Albania (Hoxha; communist): failure (Covert operation)
• 1951 – Bolivia (Paz; center/neutralist): success (Covert operation)
• 1951 – DPRK (Kim; stalinist): failure (Overt force)
• 1951 – Poland (Cyrankiewicz; stalinist): failure (Covert operation)
• 1951 – Thailand (Phibun; conservative): success (Covert operation)
• 1952 – Egypt (Farouk; monarchist): success (Covert operation)
• 1952 – Cuba (Prio; reform/populist): success (Covert operation)
• 1952 – Lebanon (left/populist): success: (Subverted election)
• 1953 – British Guyana (left/populist): success (Covert operation)
• 1953 – Iran (Mossadegh; liberal nationalist): success (Covert operation)
• 1953 – Costa Rica (Figueres; reform liberal): failure (Covert operation)
• 1953 – Philippines (center-left): success (Subverted election)
• 1954 – Guatemala (Arbenz; liberal nationalist): success (Overt force)
• 1955 – Costa Rica (Figueres; reform liberal): failure (Covert operation)
• 1955 – India (Nehru; neutralist/socialist): failure (Covert operation)
• 1955 – Argentina (Peron; military/centrist): success (Covert operation)
• 1955 – China (Zhou; communist): failure (Covert operation)
• 1955 – Vietnam (Ho; communist): success (Subverted election)
• 1956 – Hungary (Hegedus; communist): success (Covert operation)
• 1957 – Egypt (Nasser; military/nationalist): failure (Covert operation)
• 1957 – Haiti (Sylvain; left/populist): success (Covert operation)
• 1957 – Syria (Kuwatli; neutralist/Pan-Arabist): failure (Covert operation)
• 1958 – Japan (left-center): success (Subverted election)
• 1958 – Chile (leftists): success (Subverted election)
• 1958 – Iraq (Feisal; monarchist): success (Covert operation)
• 1958 – Laos (Phouma; nationalist): success (Covert operation)
• 1958 – Sudan (Sovereignty Council; nationalist): success (Covert operation)
• 1958 – Lebanon (leftist): success (Subverted election)
• 1958 – Syria (Kuwatli; neutralist/Pan-Arabist): failure (Covert operation)
• 1958 – Indonesia (Sukarno; militarist/neutralist): failure (Subverted election)
• 1959 – Laos (Phouma; nationalist): success (Covert operation)
• 1959 – Nepal (left-centrist): success (Subverted election)
• 1959 – Cambodia (Sihanouk; moderate/neutralist): failure (CO)
• 1960 – Ecuador (Ponce; left/populist): success (Covert operation)
• 1960 – Laos (Phouma; nationalist): success (Covert operation)
• 1960 – Iraq (Qassem; rightist /militarist): failure (Covert operation)
• 1960 – S. Korea (Syngman; rightist): success (Covert operation)
• 1960 – Turkey (Menderes; liberal): success (Covert operation)
• 1961 – Haiti (Duvalier; rightist/militarist): success (Covert operation)
• 1961 – Cuba (Castro; communist): failure (Covert operation)
• 1961 – Congo (Lumumba; leftist/pan-Africanist): success (Covert operation)
• 1961 – Dominican Republic (Trujillo; rightwing/military): success (Covert operation)
• 1962 – Brazil (Goulart; liberal/neutralist): failure (Subverted election)
• 1962 – Dominican Republic ( left/populist): success (Subverted election)
• 1962 – Indonesia (Sukarno; militarist/neutralist): failure (Covert operation)
• 1963 – Dominican Republic (Bosch; social democrat): success (Covert operation)
• 1963 – Honduras (Montes; left/populist): success (Covert operation)
• 1963 – Iraq (Qassem; militarist/rightist): success (Covert operation)
• 1963 – S. Vietnam (Diem; rightist): success (Covert operation)
• 1963 – Cambodia (Sihanouk; moderate/neutralist): failure (Covert operation)
• 1963 – Guatemala (Ygidoras; rightist/reform): success (Covert operation)
• 1963 – Ecuador (Velasco; reform militarist): success (Covert operation)
• 1964 – Guyana (Jagan; populist/reformist): success (Covert operation)
• 1964 – Bolivia (Paz; centrist/neutralist): success (Covert operation)
• 1964 – Brazil (Goulart; liberal/neutralist): success (Covert operation)
• 1964 – Chile (Allende; social democrat/marxist): success (Subverted election)
• 1965 – Indonesia (Sukarno; militarist/neutralist): success (Covert operation)
• 1966 – Ghana (Nkrumah; leftist/pan-Africanist): success (Covert operation)
• 1966 – Bolivia (leftist): success (Subverted election)
• 1966 – France (de Gaulle; centrist): failure (Covert operation)
• 1967 – Greece (Papandreou; social democrat): success (Covert operation)
• 1968 – Iraq (Arif; rightist): success (Covert operation)
• 1969 – Panama (Torrijos; military/reform populist): failure (Covert operation)
• 1969 – Libya (Idris; monarchist): success (Covert operation)
• 1970 – Bolivia (Ovando; reform nationalist): success (Covert operation)
• 1970 – Cambodia (Sihanouk; moderate/neutralist): success (Covert operation)
• 1970 – Chile (Allende; social democrat/Marxist): failure (Subverted election)
• 1971 – Bolivia (Torres; nationalist/neutralist): success (Covert operation)
• 1971 – Costa Rica (Figueres; reform liberal): failure (Covert operation)
• 1971 – Liberia (Tubman; rightist): success (Covert operation)
• 1971 – Turkey (Demirel; center-right): success (Covert operation)
• 1971 – Uruguay (Frente Amplio; leftist): success (Subverted election)
• 1972 – El Salvador (leftist): success (Subverted election)
• 1972 – Australia (Whitlam; liberal/labor): failure (Subverted election)
• 1973 – Chile (Allende; social democrat/Marxist): success (Covert operation)
• 1975 – Australia (Whitlam; liberal/……labor): success (Covert operation)
• 1975 – Congo (Mobutu; military/rightist): failure (Covert operation)
• 1975 – Bangladesh (Mujib; nationalist): success (Covert operation)
• 1976 – Jamaica (Manley; social democrat): failure (Subverted election)
• 1976 – Portugal (JNS; military/leftist): success (Subverted election)
• 1976 – Nigeria (Mohammed; military/nationalist): success (Covert operation)
• 1976 – Thailand (rightist): success (Covert operation)
• 1976 – Uruguay (Bordaberry; center-right): success (Covert operation)
• 1977 – Pakistan (Bhutto: center/nationalist): success (Covert operation)
• 1978 – Dominican Republic (Balaguer; center): success (Subverted election)
• 1979 – S. Korea (Park; rightist): success (Covert operation)
• 1979 – Nicaragua (Sandinistas; leftist): failure (Covert operation)
• 1980 – Bolivia (Siles; centrist/reform): success (Covert operation)
• 1980 – Iran (Khomeini; Islamic nationalist): failure (Covert operation)
• 1980 – Italy (leftist): success (Covert operation)
• 1980 – Liberia (Tolbert; rightist): success (Covert operation)
• 1980 – Jamaica (Manley; social democrat): success (Subverted election)
• 1980 – Dominica (Seraphin; leftist): success (Subverted election)
• 1980 – Turkey (Demirel; center-right): success (Covert operation)
• 1981 – Seychelles (René; socialist): failure (Covert operation)
• 1981 – Spain (Suarez; rightist/neutralist): failure (Covert operation)
• 1981 – Panama (Torrijos; military/reform populist); success (Covert operation)
• 1981 – Zambia (Kaunda; reform nationalist): failure (Covert operation)
• 1982 – Mauritius (center-left): failure (Subverted election)
• 1982 – Spain (Suarez; rightist/neutralist): success (Subverted election)
• 1982 – Iran (Khomeini; Islamic nationalist): failure (Covert operation)
• 1982 – Chad (Oueddei; Islamic nationalist): success (Covert operation)
• 1983 – Mozambique (Machel; socialist): failure (Covert operation)
• 1983 – Grenada (Bishop; socialist): success (Overt force)
• 1984 – Panama (reform/centrist): success (Subverted election)
• 1984 – Nicaragua (Sandinistas; leftist): failure (Subverted election)
• 1984 – Surinam (Bouterse; left/reformist/neutralist): success (Covert operation)
• 1984 – India (Gandhi; nationalist): success (Covert operation)
• 1986 – Libya (Qaddafi; Islamic nationalist): failure (Overt force)
• 1987 – Fiji (Bavrada; liberal): success (Covert operation)
• 1989 – Panama (Noriega; military/reform populist): success (Overt force)
• 1990 – Haiti (Aristide; liberal reform): failure (Subverted election)
• 1990 – Nicaragua (Ortega; Christian socialist): success (Subverted election)
• 1991 – Albania (Alia; communist): success (Subverted election)
• 1991 – Haiti (Aristide; liberal reform): success (Covert operation)
• 1991 – Iraq (Hussein; military/rightist): failure (Overt force)
• 1991 – Bulgaria (BSP; communist): success (Subverted election)
• 1992 – Afghanistan (Najibullah; communist): success (Covert operation)
• 1993 – Somalia (Aidid; right/militarist): failure (Overt force)
• 1993 – Cambodia (Han Sen/CPP; leftist): failure (Subverted election)
• 1993 – Burundi (Ndadaye; conservative): success (Covert operation)
• 1994 – El Salvador (leftist): success (Subverted election)
• 1994 – Rwanda (Habyarimana; conservative): success (Covert operation)
• 1994 – Ukraine (Kravchuk; center-left): success (Subverted election)
• 1996 – Bosnia (Karadzic; centrist): success (Covert operation)
• 1996 – Congo (Mobutu; military/rightist): success (Covert operation)
• 1996 – Mongolia (center-left): success (Subverted election)
• 1998 – Congo (Kabila; rightist/military): success (Covert operation)
• 1998 – Indonesia (Suharto; military/rightist): success (Covert operation)
• 1999 – Yugoslavia (Milosevic; left/nationalist): success (Subverted election)
• 2000 – Ecuador (NSC; leftist): success: (Covert operation)
• 2001 – Afghanistan (Omar; rightist/Islamist): success (Overt force)
• 2001 – Belarus (Lukashenko; leftist): failure (Subverted election)
• 2001 – Nicaragua (Ortega; Christian socialist): success (Subverted election)
• 2001 – Nepal (Birendra; nationalist/monarchist): success (Covert operation)
• 2002 – Venezuela (Chavez; reform-populist): failure (Covert operation)
• 2002 – Bolivia (Morales; leftist/MAS): success (Subverted election)
• 2002 – Brazil (Lula; center-left): failure (Subverted election)

 

Chronological list of US air warfare campaigns:

• China (1945-49): conventional; biological
• Korea (1950-53): conventional; biological; chemical; incendiary
• China (1951-52): conventional; biological; chemical
• Guatemala (1954): conventional
• Indonesia (1958): conventional
• Cuba (1959-61): conventional; (biochemical attacks in other years)
• Guatemala (1960): conventional
• Vietnam (1961-73): conventional; chemical; biological; cluster
• Congo (1964): conventional
• Peru (1965): conventional
• Laos (1964-73): conventional; chemical; biological; cluster
• Guatemala (1967-69): conventional
• Cambodia (1969-70): conventional; chemical; biological
• Cambodia (1975): conventional
• El Salvador (1980-89): conventional
• Nicaragua (1980-89): conventional
• Grenada (1983): conventional
• Lebanon (1983-4): conventional
• Syria (1984): conventional
• Libya (1986): conventional
• Iran (1987): conventional
• Panama (1989): conventional; chemical; biological
• Iraq (1991): conventional; chemical; biological; cluster; DU
• Kuwait (1991): conventional; chemical; biological; cluster; DU
• Somalia (1993): conventional
• Bosnia (1993-95): conventional; cluster; DU
• Sudan (1998): conventional; biological
• Afghanistan (1998): conventional
• Yugoslavia (1999): conventional; chemical; biological; cluster; DU
• Afghanistan (2001-present): conventional; chemical; biological; cluster; DU
• Iraq (2003-present): conventional; chemical; biological; cluster; DU

 

Estimated causalities from direct interventions or indirect/proxy/low intensity conflicts

• China (1945-60): 200K
• Greece (1947-49): 100K
• Korea (1951-53): 2M
• Guatemala (1954-2002): 300K
• Vietnam (1960-75): 2M
• Laos (1965-73): 500K
• Cambodia (1969-75): 1M
• Indonesia (1965): 500K
• Colombia (1966-2002): 500K
• Oman (1970): 10K
• Bangladesh (1971): 2M
• Uganda (1971-1979): 200K
• Chile (1973-1990): 20K
• East Timor (1975): 200K
• Angola (1975-2002): 1.5M
• Argentina (1976-1979): 30K
• El Salvador (1980-95): 100K
• Nicaragua (1980-90): 100K
• Mozambique (1981-1988): 1M
• Turkey (1984-2002): 50K
• Rwanda (1990-1996): 1M
• Iraq (1991): 1 M
• Somalia (1991-1994): 300K
• Yugoslavia (1991-2002): 300K
• Liberia (1992-2002): 150K
• Burundi (1993-1999): 200K
• Sudan (1998): 100K
• Congo (1998-2002): 3M
• Iraq (1993-present): 653k Lancet study
• Afghanistan (2001-present): 19.8k

.